Cursist J. – Oktober 2022
Maandag ochtend vroeg rond 5 uur begon het met wat ‘krampen’ in mijn rug. Dat bleef regelmatig terugkomen en toch maar de verloskundige gebeld. Rond 8 uur had ik een goede 1 cm ontsluiting. Rond 12/1 uur kwam de volgende verloskundige voor de tweede check. De weeën waren er nog steeds, maar helaas zat ik nog steeds op 1 cm. Het waren oefen weeën zei de verloskundige en dat kon nog wel dagen aanhouden. We mochten pas weer bellen als ze om de 4 minuten zouden komen.

Lichtelijk teleurgesteld ging de dag verder, maar de weeën werden niet minder. Zelfs sterker, alleen bleef het rond de 6 minuten. Uiteindelijk s’avonds om 10 uur weer gebeld omdat ik niet meer wist wat te doen qua pijn en in de veronderstelling dat het om oefen weeën ging en alles ‘voor niks’ was. Toen kwam verloskundige nummer 3 en die constateerde dat ik op 5 cm ontsluiting zat en het toch echt was begonnen.

Toen is er echt een mindset knopje bij mij omgegaan, al de pijn was niet voor niks. Vanaf dat moment ging het dan ook snel. We gingen naar het kraamhotel en waren daar rond 23:15 uur. Ik heb eigenlijk alleen maar rug weeën gehad en dat was best pittig. Ik heb zo goed mogelijk geprobeerd de technieken uit de les toe te passen en die waren zeker van hulp. De vliezen braken vanzelf bij een cm of 8. Warmte en warm water bleken voor mij het beste middel om tussendoor te ontspannen. Ze is na 13 minuten persen dan ook in een warm bad geboren om 1:53 uur.

Voor mij voelde de laatste 2 cm als een grote chaos van opvangen, maar zowel de verloskundige en kraamverzorgster waren onder de indruk hoe beheerst en goed ik de weeën opving. Zeker dankzij de fijne lessen van Marjon 🥰 Ik kijk terug op een prettige bevalling!

Heel veel succes aan degene die nog aan de beurt zijn en vooral ook veel geluk met de mooie beloning die op je wacht!🍀

Cursist M. – Oktober 2019
Allereerst wil ik je enorm bedanken voor de lessen. Wat heeft dat goed geholpen! Ik kijk terug op een hele, mooie bevalling en daar hebben jouw lessen zeker aan bijgedragen. Zowel, dat ik enerzijds goed wist wat ik kon verwachten, als anderzijds de verschillende ademhalingstechnieken. Inmiddels heb ik eindelijk de rust en tijd gevonden om mijn verhaal over de geboorte van mijn dochtertje op te schrijven.

In de nacht moest ik er even uit om te plassen zoals zo vaak sinds de zwangerschap. Terug in bed merkte ik dat ik nog wat vocht verloor. Dik balend terug naar de wc, ‘het zal toch niet dat ik mijn plas niet meer goed op kan houden?’. Terug op de wc weer een klotsje vocht, en daar begon het te dagen, dit hebben we tijdens de yoga besproken, dat vliezen ook bovenin kunnen scheuren en er steeds een plonsje vruchtwaterverlies is. Oh oh, dat betekent dat het begonnen is. Ik ben pas 37+6 dagen, dus dat is lekker op tijd. Ik roep naar mijn partner, die meteen klaarwakker in bed zit. We vangen wat vocht op, en het is helder-licht roze. We appen de verloskundige dat de vliezen gebroken zijn en dat we nog wat slaap proberen te pakken omdat er geen weeën zijn. Ze laat weten om 9:00 u even langs te komen. Nou van slapen komt natuurlijk niks terecht, de adrenaline spuit door mijn lijf. En binnen een half uur, beginnen de eerst nog zachte en lieve weeën te komen. We downloaden snel een app want met een horloge erbij timen is een heel gedoe merken we. En eigenlijk zien we meteen een patroon, weeën van 1 minuut lang om de 5 minuten. Oké dat lijkt erop. Even nog appen met de verloskundige, en ze besluit toch maar vast wat eerder langs te komen. Om 7 uur staat ze bij ons binnen, de sfeer is gezellig, we drinken koffie met elkaar en ik krijg mijn eerste inwendige onderzoek, en jawel een volledig verstreken baarmoedermond en 1 cm ontsluiting. We spreken af, dat ze over 2 uur terugkomt, als het goed vordert dat we dan naar het kraamhotel gaan. We pakken de laatste dingen van het koffertje in, partner gaat nog gauw even de laatste dingen kopen zodat we compleet zijn. We ontbijten licht, neem even een douche. We hebben er zin in! We gaan misschien vandaag ons kindje wel ontmoeten!

Om 9 uur weer onderzoek, en 2 cm erbij, we bellen het kraamhotel en zijn welkom. De weeën zijn heel prima op te vangen, gewoon lekker omlaag ademen en je gemakje houden. Eenmaal aangekomen in het kraamhotel worden de weeën vrij snel veel sterker en pijnlijker. Ik probeer verschillende dingen uit om te kijken wat goed voelt. Op bed liggen, op de skippybal en onder de douche. De skippybal is tot op heden het fijnste. De pijn begint nu wel echt heftig te worden. Iedere wee spoelt inderdaad letterlijk als een soort golfbeweging door je lijf. Gepaard met misselijkheid. Tussendoor kom je in een soort roes/waas. Als de verloskundige weer komt checken, valt het enorm tegen, 5 cm pas. Shit, dit is dus echt zwaar, want dat betekent nog heel wat uren doorzetten. We laten het woord pijnbestrijding vallen. Maar op dit moment is eigenlijk alleen de ruggenprik een optie, want de pijnpomp heeft maar 4 uur effect, dus daarmee zouden we te vroeg zijn, want op het moment dat de pijn het ergste is, zou die uitgewerkt zijn. Maar een ruggenprik, wil ik echt niet. We besluiten maar gewoon weer een uurtje/centimetertje door te zetten, misschien kan ik de pijn dan weer beter de baas zijn, of is pijnbestrijding tegen die tijd wel een optie. Het wordt natuurlijk alleen maar pijnlijker. Ik hoor als een soort mantra de stem van Marjon steeds, duik in je wee. Begin met een uitademing. Volg je wee van het begin tot einde, en niet bezig zijn met de volgende wee. Steeds als me dat lukt, kan ik de wee ook echt de baas zijn, ik gebruik de verschillende ademhaling technieken. Dat helpt (dank Marjon)! Partner is rustig en lief op de achtergrond aanwezig, en probeert te steunen. Het is echt keihard werken, er komen steeds 3 a 4 weeën achter elkaar door en het is moeilijk om ze allemaal weg te blijven ademen. We laten het bad vollopen (begin daar op tijd aan want het is een mega groot bad en duurt lang voordat  deze vol is). Soms voel ik een klein paniekje en de angstige gedachten ‘hoe ga ik dit volhouden’?. Die gedachten helpen niet want die weeën die hierop volgen krijg je vervolgens moeilijk onder controle, dus die gedachten ban ik uit. Ik verman me: ‘dit uur ga ik zowiezo uitzitten! En daarna kijken we weer verder. Al kan dat uur me niet snel genoeg gaan, want het is me wat die weeën. Ik ga het bad uitproberen, in de hoop hier wat meer ontspanning te vinden. Het tegendeel blijkt waar. Ik schrik me rot want ik krijg opeens al persdrang.

O nee, dat mag helemaal nog niet, ik hang ergens tussen de 5 a 6 cm, dus dat is veel te vroeg! We roepen snel de verloskundige , en zij doet inwendig onderzoek. En wat blijkt ik heb 10 cm ontsluiting. Het verklaart de enorme heftigheid van de afgelopen weeën wel. Ik heb gewoon in drie kwartier tijd 5 cm erbij gekregen. Oké, ik zit dus in dat bad, heb persweeën, en nu? De verloskundige vraagt of ik uit het bad wil in het bed, en ik kan alleen maar denken: Hoe dan? Ik kan nu echt niet meer uit dit bad klimmen. Daar ga je dan met je bevalplan, ik heb vooraf altijd veel grappen gemaakt over bad bevallingen en dan lig je daar opeens. Tsja, ben er toch gewoon maar voor gegaan, en ik vond het echt heel fijn. Het water helpt enorm, je ervaart geen gewicht van je lijf, het werkt pijnstillend, en je lijf is lekker soepel in het water. Hierdoor kon ik mooi van bovenaf alles zelf zien. Steeds bij iedere perswee zie je de vordering van eerst een klein plukje haar, tot een schedeltje. Als ik eerlijk ben, ik vond het stuk persen echt helemaal niet zo erg. Voor mij had die hele bevalling zo mogen zijn. Je krijgt enorm veel adrenaline, en je komt bij iedere perswee een stukje dichter bij de geboorte van je kind. Er is rust tussen de weeën in (iets wat ik tijdens de ontsluitings weeën, zeker tijdens de laatste 5 cm niet heb ervaren). Er was ruimte voor grapjes, gesprekjes en bemoedigende woorden van partner en de verloskundige. Ik had er echt zin in. Het was voor mij eigenlijk net zoiets als een sportwedstrijd, gewoon keihard werken, en niet opgeven. Iedere wee wordt het heus wel pijnlijker omdat de boel oprekt maar ik werd ook enthousiaster omdat mijn kindje er bijna zou zijn. In 49 minuten persen, met een stevige laatste duw, kwam daar eindelijk het hele hoofdje eruit, snel de navelstreng eraf, en het schoudertje bleef wat haken. Onderwater kon ik het kindje aanpakken en zelf op me leggen. Wow wat was dat bijzonder. Ik heb nog nooit zoveel gevoeld. Overweldigend toen ik mijn kleine voor het eerst aankeek. Huilen, lachen, geluk, alles! En opeens hoor ik van ver weg de stem van mijn partner, het is een meisje! Oh ja helemaal vergeten, we wisten niet wat het geslacht was….! Onze mooie lieve dochter.
Tijd voor foto’s, navelstreng doorknippen en knuffelen en staren naar je kindje. Daarna uit bad omdat het af begon te koelen en de placenta er nog uit moest. Inmiddels voelde ik wel dat het ‘ down there’ toch wel wat aan het branden was, dus toch maar even informeren of dat er schade was. Ja die was er, op bed werd er inspectie gedaan en shit een totaal ruptuur. Tijdens de persweeën was er al wel een paar keer gevraagd of ik aan paardrijden of ballet deed, want het was wel heel erg gespierd. Ik ben inderdaad wel altijd intensief aan het sporten, dat blijkt hier dus duidelijk een nadeel. Dus meiden, verwaarloos de boel de komende tijd lekker (en vooral geen bekkenbodem-oefeningen doen, pas na je bevalling weer). De gynaecoloog kwam erbij, en helaas een totaal ruptuur (3c), dus ik moest door naar de OK met volledige narcose. Super balen! Sowieso het ruptuur is echt heel vervelend, en daarbij vond ik het heel lastig dat ik mijn kindje nu moest achterlaten. Vooraf heb ik dit scenario al wel eens doorgesproken met mijn partner, en hadden we met elkaar de afspraak gemaakt dat hij dan huid-op-huid contact zou doen. Zodra ik naar de OK zou gaan, kwam ons meisje bij hem op de borst en ze zou er niet af zou worden gehaald tot ik terug was. Geluk bij een ongeluk was het erg druk op de OK, en heb ik 3 uur de tijd gehad om bij mijn dochter te zijn en haar te voeden voordat ik onder zeil ging. En ze geven je na de OK iets waardoor je meteen weer goed wakker bent en niet misselijk bent zodat je toch meteen weer kunt genieten van je kindje en de borstvoeding gewoon op gang kan komen. Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we gelukkig de volgende middag naar huis, waar de kraamhulp ons op stond te wachten en we heerlijk verder hebben kunnen genieten. En betreft die ruptuur, ze hebben het keurig gehecht (voordeel van de OK, dat ze het daar echt goed kunnen zien en dit in rust kunnen hechten). De volgende ochtend kon ik alweer lopen, kleermakerszit en eigenlijk weinig pijn of zwelling en kan gewoon naar de wc. Dus ik ben hoopvol voor het herstel. Voor nu is het vooral ontzettend genieten van onze dochter! En drijven we heerlijk op een roze wolk de dagen en nachten door.

Ik wens iedereen ontzettend veel succes met de laatste loodjes van jullie zwangerschap, geniet ervan! En die bevalling komt ook helemaal goed! Het is de laatste stap dichterbij je kindje, dus dat gaat jullie allemaal super goed lukken!

Cursist J. – Oktober 2017
Afgelopen vrijdag ben ik (bij precies 38 weken) bevallen van een dochter
Ze weegt 2800 gram, een klein fijn meisje. Na een vlotte thuisbevalling genieten we nu volop van onze dochters. Natuurlijk ook hierbij mijn bevallingsverhaal.
Volgens mijn vriendin, die verloskundige is en mijn bevalling heeft gedaan, en de verloskundige van Livive was het een bevalling die ze graag hadden opgenomen voor lesmateriaal. Echt, dat is ook een compliment aan jou want de lessen hebben mij weer enorm geholpen op een hele goede manier door de bevalling te gaan. Dank dus wederom voor de fijne lessen!

Donderdag op vrijdag nacht word ik om 04:00 uur wakker van wat kramp. Misschien lig ik niet lekker of verbeeld ik het me maar. Ik probeer op mijn andere zijde, mijn rug, wat ontspan technieken toe te passen maar ik val niet terug in slaap. Het rommelt. Ik geef aan dat ik last heb van krampen die wat op weeën lijken. Het zal wel weer wegtrekken zeg ik.

Ik merk dat ik tijdens een kramp toch al wel op mijn ademhaling begin te letten, uitademen als ik wat voel opkomen. Een goede vriendin van mij is verloskundige en in overleg met Livive zal zij in principe mijn bevalling doen. M. woont in Den Haag en ik app haar om 07:15 uur dat ik last heb van wat ik denk dat voorweeën zijn. Ik ben totaal nog niet bezig met het feit dat dit de start zou kunnen zijn. M. is aan het werk en vraagt me haar op de hoogte te houden. Ze kent me beter dan ikzelf lijkt want ze denkt J. die appt niet zomaar, ik ga mijn dienst alvast overdragen aan een collega. Om 08:25 appt ze me dat ze haar dienst heeft overgedragen. Ik app haar dat ik een uurtje de weeën ga timen en dat ik toch wel vind dat ze elkaar in een behoorlijk tempo opvolgen. De weeën komen zo ongeveer iedere 6 minuten en duren ongeveer een minuut. Ik ga naar beneden, zet de tv aan en ga op de bal zitten. Nee niet de juiste houding. Toch maar weer naar boven en ik ga op handen en knieën zitten. De lage bekken ademhaling maakt dat ik de weeën goed onder controle heb. Om 09:15 uur belt M. hoe het gaat en geeft aan dat ze al onderweg is naar Goirle. Ik moet toegeven dat ik blij ben dat ze in de auto is gestapt. Als ik aan de telefoon een wee krijg en deze beantwoord met een duidelijke uitademing weet ze genoeg, ze komt zo snel mogelijk naar me toe. Als ik ophang weet ik eigenlijk wel dat dit geen voor-weeën zijn.

Van de grond verplaats ik me naar het bed en op mijn zij vang ik de weeën op, nog prima te doen met de lage bekkenademhaling. Om 10:00 uur ga ik naar de wc, als ik opsta merk ik dat mijn vliezen breken. Helder rose vruchtwater, gelukkig nog steeds een teken dat ik thuis kan bevallen. Omdat ik de dag ervoor op controle ben geweest en het hoofdje toen nog niet helemaal goed ingedaald leek te zijn moest ik bij het breken van de vliezen gaan liggen en bellen. K. belt M. die aangeeft dat het met de frequentie van de weeën i.c.m. de gebroken vliezen goed is wanneer we ook even de verloskundige van Livive bellen. Zij is er om 10:30 uur. Ze doet een inwendig onderzoek, baarmoedermond verstreken en 4 centimeter ontsluiting. We zijn dus al een eindje op weg en dat voel ik ook. Ik vraag K. de bal onder de douche te zetten. Wat een genot, wiebelend op de bal onder warm stromend water vang ik wee naar wee op. M. is er om 11:00 uur. Ik ben in mijn eigen wereld met mijn hoofd tegen de muur en mijn ogen gesloten. Ik hoor haar tegen K. zeggen, die yoga heeft een goed effect wat een controle. Om 11:15 uur ben ik er ineens klaar mee, het gevoel dat ik de douche uit moet. Ik geef K. aan dat ik nog een wee afwacht en daarna de douche uit wil. M. komt de badkamer in en ik stap onder de douche uit. Hangend over het bad krijg ik heftige weeën. K. droogt mijn rug af en M. mijn benen. Totale overgave aan verzorging. Ik voel dat ik zo snel mogelijk naar mijn bed wil. Eenmaal op het bed worden de weeën echt heftig. Ik zet de verlengde ademhaling in. Om 11:30 uur heb ik het gevoel te moeten poepen en ook de weeën niet goed onder controle te hebben. M. doet inwendig onderzoek, volledige ontsluiting. Ik mag van haar gaan persen bij de volgende wee. Als de wee komt kan ik hem nog weg zuchten, op de een of andere manier voel ik niet de drang om echt mee te persen maar juist heel hard te zuchten. M..belt na de eerste perswee de verloskundige van livive, die op loopafstand blijkt te zijn en na 5 minuten arriveert. Ook de volgende wee zucht ik en zucht ik. M. ziet het hoofdje al komen. Ik kijk zelf mee en zie ook al donkere haartjes. In totaal heb ik 4 persweeën nodig. Ik snap het nog niet, maar ik heb mijn dochter er volledig uitgezucht zonder te persen. Heel rustig is ze ter wereld gekomen en ik ben er met een minimaal scheurtje heel goed doorheen gekomen. Ik zucht, blaas, knijp in K. zijn hand en kijk M. continu aan die vertrouwen en bemoedigende woorden toespreekt. Het brand, doet zeer, maar ik ben het de baas. Dan wordt het hoofdje geboren, wat een opluchting. Als ook de schouders er zijn pak ik haar onder haar oksels en leg haar zelf op mijn buik. Om 11:50 uur is ZE geboren. Ja het deed zeer, maar wat was het weer een bijzondere ervaring. Ze ging meteen vanuit mijn buik op zoek naar mijn borst. We genieten volop en ik voel me ontzettend goed. Het vertrouwen wat je krijgt van de yoga lessen, de technieken die je in kunt zetten, lieve meiden het gaat jullie helpen. Heb vertrouwen in jezelf en denk aan het starten met de uitademing!
Liefs J.

Cursist M. – november 2017
Afgelopen zaterdagochtend 4 november zijn wij (11 dagen eerder dan de uitgerekende datum) de trotse ouders geworden van onze dochter.

We zijn helemaal verliefd en ze doet het super goed! Het is een flinke dame. Met de geboorte woog ze 3940 gram en ze is ongeveer 53cm lang. Ik ben dan ook blij dat ze niet nog 3 of 4 weken is doorgegroeid in mijn buik.

Ze heeft een bos donkere haarlokken van wel 3 cm lang. Iedere keer als ik naar haar kijk ben ik daar nog wel het meeste verbaasd over.

De bevalling is heel erg goed gegaan. Mocht ik nog een keer gaan bevallen dan teken ik voor de bevalling die ik heb gehad. Het is zelfs zo, dat ik zeg dat we de bevalling echt samen hebben gedaan, M. en ik.
Hij heeft me zo ontzettend goed geholpen de weeën op te vangen en heeft continue mijn zere onderrug gemasseerd. Zonder hem was het vast een stuk minder prettig verlopen.

Vrijdag overdag was ik onverwachts erg druk met het aansturen van de bouwvakkers in ons nieuwe huis. Hierdoor heb ik mijn afspraak voor die middag om op kraamvisite te gaan bij mijn collega, afgezegd. Ik had even behoefte aan een moment van rust.
’s Avonds zijn we rond half 12 naar bed gegaan. Na mijn avondplasje verloor ik een klein beetje vocht en ik zeg tegen M. wat raar, het lijkt of ik ineens geen controle heb over mijn blaas. Totaal nog niet gedacht aan het breken van mijn vliezen.

We liggen op bed en ik kom maar niet in slaap. Allemaal last van krampen, alsof ik buikpijn heb. Als ik me om wil draaien van mijn ene zij naar mijn andere zij, voel ik dat ik vocht verlies en maak M. wakker. Ik ga naar de wc en vraag hem om te ruiken of ik niet in bed heb geplast.

Op de wc verlies ik ook wat vocht en we realiseren ons dat het vruchtwater is. Het zijn echter slechts kleine hoeveelheden. Ik denk alleen maar, probeer te gaan slapen, spaar je krachten, wie weet wanneer er wat gaat gebeuren. In bed kan ik echter mijn draai absoluut niet vinden.

Ik ga het bed uit, weer naar de wc en daarna onder de douche in de hoop dat ik me meer kan ontspannen. Ik blijf zo ongecontroleerd trillen. (Later begrijp ik van de verloskundige dat dit erbij hoort.) In de tussentijd vang ik al ademend mijn weeën op.

Op het moment zelf heb ik nog steeds het idee dat ik voo weeën heb of zoiets. Staand wiegend leunend op M. besluiten we toch maar te bellen naar de verloskundige. We hebben het idee dat ik nu iedere 3 minuten iets van een wee weg moet ademen. We mogen richting het ziekenhuis komen, daar zijn we om 5uur.

Het blijkt erg druk te zijn op het ziekenhuis. Een kamer met bad is niet beschikbaar en een bal om op te zitten in eerste instantie ook niet. Ik was eigenlijk wel toe aan een andere houding dan alleen maar staan.
Als ik van de rolstoel op sta, loop ik leeg en zijn mijn vliezen volgens mij volledig gebroken. Omdat er geen bad is en ik het bed thuis al niet prettig vond, maar weer even onder de douche gaan staan. De weeën worden heftiger en ik wil weten waar ik aan toe ben.

Ergens nog steeds in de veronderstelling dat ik naar huis gestuurd ga worden en dat er niets aan de hand is. De weeën kon ik zo goed met de verlengde uitademing opvangen, dat ik het idee had dat het nog veel heftiger moest gaan worden. Uiteindelijk komt om 6uur de verloskundige kijken en blijk ik al 8 cm ontsluiting te hebben. Wauw, het gaat nu dus echt gebeuren. Een uur later om 7uur heb ik volledige ontsluiting.

De pers weeën komen daarna echter nog niet echt op gang, dus moest ik zo’n 3 kwartier mijn weeën wegblazen. De ademhalingstechnieken hier goed kunnen toepassen.
Om kwart voor 8 besluit de verloskundige dat ik mag beginnen met persen. Dit doe ik vanuit de zijligging op bed, zodat M. mijn rug kan blijven masseren/tegendruk kan geven.
De perstechniek pas ik goed toe, maar de pers weeën zijn niet heftig genoeg. Na een uur is er nog geen kindje.

De verloskundige besluit mij over te dragen aan de afdeling gynaecologie. Daar krijg ik extra perswee opwekkers en is het helaas uiteindelijk toch nodig om een klein knipje te zetten. Toen was het zo gepiept.
Om 9u36 is Pien geboren. Om half 3 ’s middags waren we thuis.  Achteraf gezien zijn de weeën vanaf half 1 op gang gekomen.

Marjon, ontzettend bedankt voor alle tips en technieken! Ik denk dat dit mij super goed heeft geholpen de bevalling door te komen. Er is zelfs geen pijnmedicatie aan te pas gekomen.
Dames, heel veel succes met wat jullie nog te wachten staat. Vertrouw op je zelf, dan komt het vast goed!

Groetjes, M.